Instead she has, throughout her career, worked with an inspirational subtlety and grace to both infuse her work with complex anarchist themes and to walk a fine line with regards to authoriality. Le Guin has never succumbed to more post-modern impulses to shatter what I’ll call “authoriality” or the presence of the “authoritative voice” within her writing (attempts which, more often than not, create works that can only be “enjoyed” by bourgeois audiences who can afford to share their educated time and cynicism with these nigh-unreadable experimental texts). Le Guin, renowned American novelist and essayist, living legend of science-fiction, Taoist and anarchist, has done some very powerful work in her writing that can help us think with the problem of anarchism and authority. Second, while many anarchist(ic) thinkers have challenged and even rejected this figure, matters have been complicated in part because it has been necessary to mobilize the idea(l) of the author in order to communicate anarchistic ideas as one aspect of anarchist struggle. As anarchists have built various historically-specific movements challenging authority, they have also struggled with the figure of the author.
Indeed, capitalist-modern forms of political and social authority and the figure of the unique author have supported one another ideologically and materially. My basic argument is this: first, that along with the rise of modern, Western (capitalist/imperialist/colonialist/patriarchal/ecocidal/etc.) forms of authority there arose a modern notion of the author as the “authoritative voice” of a text. Le Guin’in özneler arasındaki diyaloğa yaptığı vurguyu, yazarın romanlarının içeriğini, biçimini ve yöntemini şekillendiren bir eylem olarak tartışmayı amaçlamaktadır. Ardından Le Guin’in anlatılarının fikirsel arka planını oluşturan feminizm, anarşizm ve Taoizm çerçevesinde, yazarın diyalogda bulunduğu disiplinler ve düşünürler, Le Guin’in disiplinlerarası yönteminin işaretleri olarak tartışılacaktır. Bakhtin’in (2008) diyalojik roman anlayışı arasındaki bağlar ortaya koyulacaktır. Le Guin’in romanlarında özneler arasındaki diyaloğa yaptığı vurguyu tamamlayan noktalar olarak, yazarın romanlarının biçimi ve yöntemi tartışılacaktır.
Le Guin’e göre farklılık neye işaret etmektedir? Farklılıklar kimleri, nasıl mekanizmalarla ötekileştirmekte, yabancılaştırmaktadır? Bir yazar olarak Le Guin’in farklılıkların eşit olarak bir arada olma imkânı olarak sunduğu alternatif fikir(ler) nedir? Bu yazının başlangıç noktası olarak nitelendirilebilecek bu soruların cevapları, temel olarak, Le Guin’in eşitlik anlayışı ve romanlarında öne çıkan diyalog fikri bu fikirlerin yansımaları ise yazarın Mülksüzler (2011a), Marifetler (2006) ve Rüyanın Öte Yakası (2011b) adlı romanları çerçevesinde tartışılacaktır.
0 kommentar(er)
